ტკბილი სექტემბერი

ბებიაჩემის პალტოს უხდება სექტემბერი. სექტემბერში იყო დაბადებული და მე ის ტკბილად არ მახსოვს. მაგრამ ძალიან კარგად. არიან ადამიანები, რომლებთანაც წლების განმავლობაში ვსაუბრობ. მაგრამ მათი არც ერთი სიტყვა არ მამახსოვრდება. ყველა სიტყვა სწორია. ყველა სიტყვა თავის ადგილას დგას. ყველა წინადადება გაწონასწორებულია, ან ოდნავ უსაფრთხო იუმორით შეფერილი. 

და არიან ადამიანები, რომლებაც იციან ენით ჭრა. ამიტვიფრვა. ამისთვის მომწონს გერმანული სიტყვა ausdrücken. ქართულად ალაბათ ‚გამოხატვა‘ შეესაბამება, ან რაღაც გამოხატვას, წარმოთქმას და გამოთქმას შორის. ეს გამოთქმები მხატვრულია და რაღაცით ესთეტიკასთან წილნაყარია. სიტყვებით ხატავაა. აი, გერმანულად ausdrücken ძალასთანაა კავშირში და არა ესთეტიკასთან. ნუ ჩემს ყურს ასე ესმის. იმიტომ რომ ეს სიტყვა პოლისემიურია, ლინგვისტურად რომ ვთქვათ. ანუ მრავალმნიშვნელოვანი. თუმცა ლექსიკონებში ორჯერ არაა შეტანილი, ანუ ამ ორ მნიშვნელობას უფრო მეტი სიახლოვე აქვთ, ვიდრე ეს ჩვენ გვგონია. და მეორე მნიშვნელობა გამოწურვას, ხელის მოჭერით მოხდენილ შედეგს ნიშნავს. ანუ, ესაა ისეთი გამოხატვა, როცა სიტყვებს ახლავთ ძალა. და ბებიაჩემის სიტყვებს ეს ძალა ჰქონდათ.

ის, ისეთი ადამიანი იყო, რომელსაც შეუძლია სიტყვები გამოწუროს, ზუსტად ასეთ სიტყვებს ვაგროვებ მე და ასეთი ადამიანები დამყვებიან თან. ერთი ადამიანი ერთი სიტყვაა, ან ერთ სიტყვასთან ასოცირდება, რომელიც ყველაზე მეტად შემეხო მისგან. და ეს სიტყვა  ყოველთვის პოზიტიური არ არის. ამ ფრაზებზეა აგებული ჩემი მის მიმართ შეგრძნება, თორე სახის გამომეტყველება, მზერები და საერთოდ სხეულები, მე ძალიან სწრაფად მავიწყდებიან.

ბებიაჩემი ძლიერი სიტყვების ოსტატი იყო. და თან არ უყვარდა საუბარი. ტვინიც ასეთი ბეჭდვითი და სიტყვიანი ჰქონდა. მისმა სიტყვებმა ჩემს ბავშვურ ტვინში ნიადაგი იპოვეს. ჩაეშვნენ როგორც მძიმე ლოდი ფუმფულა ბალიშში და დაიძინეს. და როცა მეც დროდადრო მეღვიძება რუტინული ყოველდღიურობისგან, ვგრძნობ, როგორ ვახეთქებ თავს მის მძიმე სიტყვებს.

ბებიაჩემი როცა გარდაიცვალა, მისგან აუცილებლად მინდოდა რაღაც ნივთი და დედაჩემს მისი პალტო თუ პლაში გამოვაგზავნინე, რომელსაც სექტემბერში ვიცვამ. ბებიაჩემის სექტემბერში დაიბადა. თუმცა ის არც ტკბილი იყო და არც ოქროსფერი. არც კი ვიცი, რა ფერის იყო. ეს პალტო, თუ პლაში ორივე მხრიდან იცმება. ერთ მხარეს ხაკისფერია, ნაცრისფერში გადასული და მეორე მხარეს ყავისფერ/ნაცრისფერად კუბოკრული. დიდი ყავისფერი ღილებით. წვივს ქვემოთ მწვდება. საკმაოდ დიდი მაქვს. მაგრამ ეს არ მაწუხებს. პირიქით. 

ძალიან მომწონს, როცა ამ პალტოს ვიცვამ და და ველოსიპედით მივქრი, ჩემს თავში იღვიძებენ ლოდებივით სიტყვები, რომლებსაც მე ფრენა უნდა ვასწავლო. მერე ეს სიტყვები ფოთლებში სახლდებიან და ფოთლები ქარის მობერვაზე სულ სხვადასხვა მხარეს მიფრინავენ. სექტემბერი ჩემთვის ალვის ხის ტოტებია, ოთხი, ნაადრევად ჩამოვარდნილი მწვანე ფოთლით, რომლებიც ქარმა ასფალტზე დამიფინა. სექტემბერი ჩემთვის ჭადრის ხელისგულა ფოთლებია, რომლებიც სიბერემ ჩამოაგდო ხიდან. ახლაც სიტყვები მაცვივა თავზე, და არ ვიცი რომლით დავიწყო. ამიტომ გავაჩერებ ველოსიპედს და დავწერ ამას, რასაც ახლა შენ კითხულობ.

26.09.2021

ლელა ჩილინგარიშვილი